عوامل شادی آفرین
پس باید به شادی توجه ویژه ای داشته باشیم و عوامل شادی آفرین را بشناسیم. این عوامل عبارتند از:
1. ایمان:
نگاه گذرا به تعالیم دینی نشان می دهد که شادابی و
سرزندگی از آثار ایمان به خدا و مذهب است، چراکه مذهب بر زمینه های پیدایش
شادی سفارش کرده است و نشانه هایش را ستوده است.
نداشتن نگرانی و اضطراب و رسیدن به اطمینان قلبی،
اساس هرنوع شادی است و این ممکن نیست،مگر با ایمان داشتن به قدرت مطلقی که
سرچشمه همه نیکی هاست.
مهربان دانستن خداوند و امکان گفتگوی مستقیم با او، چراغی از امید و اطمینان در دل مؤمن می افروزد.
2. رضایت و شکیبایی:
در زندگی گاهی مشکلاتی به وجود می آیدکه رفع آنها و
بیرون از توان انسان است. ما به طور معمول از این مشکلات خشنود نیستیم و
آنها را با دید ظاهری ، مانع اهداف و امیال خود می دانیم.
بیشتر ناخرسندی های ما در همین مواقع بروز می
کنند. چون می خواهیم به هر شکل ممکن، مشکلات فوق طاقت خود را رفع کنیم ، در
حالی که بهترین راه غلبه بر این رخدادها، کنار آمدن با آنهاست.
راضی بودن به رضای خدا ، به انسان آرامش می بخشد و در سخت ترین حوادث، مددکار آدمی می شود.
3. پرهیز از گناه:
لذت و خوشی ، فقط با عوامل مادی به دست نمی آید،
بلکه عوامل معنوی هم در ایجاد شادی مؤثرند. گاهی انجام دادن کارهایی که به
نظر باید لذت بخش باشند، هیچ لذتی به انسان نمی دهند ، حتی عذاب وجدان هم
می آورند ، زیرا روح و وجدان ، آماده لذت بردن نیستند.
یک غذای لذیذ یا خانه بسیار زیبا، اگر حرام و نامشروع باشد، برای انسان سالم و مؤمن، تلخ و ناگوار است.
پرهیز از گناه ، در بیشتر مواقع ، پرهیز از لذت
های مادی سطحی است ، اما شادی آور است، زیرا روح آدمی به گونه ای است که
گاهی با «پرهیز» و «ریاضت معقول» سرخوش می شود.
ارضای تمایلات به هر صورت ، شادی آور نیست، گاهی «پرهیز از لذت»، لذت بخش است.
4. مبارزه با نگرانی:
شادی، نبودن اندوه است. اگرانسان بتواند نگرانی ها و
اندوه ها را از خود دور کند ، شاد است. البته انسان های شاد نیز گاهی
غمگین می شوند که طبیعی است، چرا که بعضی از غم ها برخاسته از نگرانی ها و
نا امیدی هاست. این نگرانی ها منشاء مشکلات بسیار دیگری ، از جمله بیماری
است.
5. تبسم و خنده:
گرمی تبسم و لبخند ، کینه ها را از بین می برد و به
روابط انسانی تعادل می بخشد. وقتی می خندیم ، همه چیز به نفع جسم و روح ما
پیش می رود .
هنر شاد بودن، مستلزم توانایی خندیدن به مشکلات در کوتاه ترین زمان ممکن است .
ما می توانیم در خندیدن، کودکان را سرمشق خود قرار دهیم . کودک به طور طبیعی تقریباً به همه چیز می خندد.
گویی می داندکه خندیدن ، اورا سالم و متوازن نگه می
دارد. حتی وقتی انسان خیلی غمگین و ناراحت است، باید هنگام روبرو شدن با
دیگران ، خود را شاد نشان دهد و تبسم کند.
باید صادقانه خندید و شخصیت خود را نیز در نظر
داشت. خنده ، آن گاه مؤثر و درمان بخش است که به موقع باشد و به شخصیت
دیگران آسیب نرساند.
6. شوخ طبعی:
شوخ طبعی و خوش رویی را می توان ساده ترین راه
آفرینش شادی دانست. شوخی، روح را شاد می کند و با آفرینش لبخند، انسان و
محیط را شادابی و خرمی می بخشد. خنده، حتی لبخند و حتی خیال خنده، شگفتی
مطبوعی به روح انسان می بخشد که اغلب با آرامش اعصاب و سبکی ذهن همراه است.
7. بوی خوش:
در روابط انسان ها ، بوی خوش، عامل فرح انگیز مهمی
است و متقابلاً بوی بد، ناامید کننده و سبب افسردگی است. امام صادق (ع) می
فرماید: «رسول خدا برای خرید عطر ، بیشتر از خوراک خرج می کرد.»
8. پوشیدن لباس روشن:
رنگ ها، عکس العمل های گوناگونی را در انسان بر می
انگیزند. رنگ روشن، شادی آفرین است. در دین اسلام نیز به پوشیدن لباس های
روشن ، توجه زیادی شده است.
پیامبر (ص)فرمودند: «جامه سفید بپوشید که نیکوترین
رنگ هاست.» در حال نماز نیز مستحب است که نمازگزار ، لباس سفید بر تن کند و
تأکید شده که پوشیدن لباس سیاه در حال نماز مکروه است.
9. خود آرایی:
آراستگی ظاهری انسان ، عامل مهمی در جذب افراد به
کردارهای پسندیده است. روان شناسان اجتماعی، آراستگی شکل ظاهری را عامل
مؤثری در کارآیی پیام دهی میدانند. در اسلام، آراستگی ظاهری، امتیازی برای
فرد و یکی از نشانه های ایمان معرفی شده است.
10. تلاش کردن و پرهیز از تنبلی:
کار، جوهر آدمی و نشان حیات اوست. کسی که تلاش نمی
کند و به تنبلی خو کرده ، بهره اش از زندگی اندک است و سلامت او در خطر و
شادابی اش بر باد است. کار و تلاش ، استعداد های آدمی را شکوفا می سازد، از
انحراف و لغزش او جلوگیری می کند و بر سرزندگی و نشاط او می افزاید.
11. سیر و سفر:
گشت و گذار در طبیعت و دیدن منظره های زیبا و
آشنایی با آداب و رسوم ملل ، غیر از فایده های بی شمار مادی و معنوی که
دارد، آدمی را از افسردگی می رهاند و به سلامت جسم و روان او کمک میکند.
12. امید به زندگی:
در فرهنگ نیایش پیشوایان معصوم(ع) ، تقاضای عمر طولانی از خداوند، ذکر شده است و همین را به دوستان خویش نیز آموخته اند.
از این رو در ماه مبارک رمضان که بهترین زمان ممکن برای سخن گفتن با خداست، این دعا هر روز تکرار می شود:
«خدایا! از تو می خواهم که یکی از مقدرات شب قدر را عمر
